Agimi në një shtëpi të bukur dhe të dekoruar me shumë kosto në Santa Barbara të Kalifornisë, është një kohë dhe vend i çuditshëm për të takuar një princ britanik.
Megjithatë, Duka i Sussex-it, i njohur për famëkeqësinë e tij, u largua nga puna e zakonshme e të qenit mbretëror. Është një vendim që ai thotë se u detyrua ta merrte.
Shtëpia nuk ishte e tija, por më tepër një pikë takimi e përshtatshme disa milje larg vendit ku ai jeton me gruan e tij Meghan dhe dy fëmijët e tyre – Archie, pesë vjeç, dhe Lilibet, tre vjeç.
Ndërsa vendosnim kamerat tona në dhomën e ndenjes, nxorëm përditësimet dhe lajmet më të fundit të gjykatës që po paraqiteshin nga ekipet tona në Londër.
Ndërkohë, na paralajmëruan të mbanim dyert e mbyllura në mënyrë që pallonjtë që ulërinin në verandë të mos hynin brenda. Vendimi i gjykatës nuk ishte rezultati që Princi Harry kishte shpresuar dhe prisja që kur të mbërrinte për intervistën tonë, të zhgënjehej. Kishte qenë një betejë shumëvjeçare dhe thellësisht personale.
Kam intervistuar njerëz të famshëm gjatë karrierës sime – nga personazhe të famshëm dhe stilistë mode te diplomatë dhe politikanë. Para se të fillojnë të xhirohen kamerat, krijohet një ide se si mund të zhvillohet gjithçka, bazuar në sjelljen, humorin dhe shakatë e të intervistuarit.
E gjeta Princin Harry shumë të thjeshtë, me zë të ulët dhe të lehtë për t’u folur. Ai nuk mbërriti me një shoqërues dhe na u prezantua me mirësjellje, duke na shtrënguar duart secilit prej nesh. U habita që ai e dinte që kisha fluturuar nga Nju Jorku për të bërë intervistën.
Filluam me një bisedë shumë të shkurtër, e cila gjithmonë ndihmon për të thyer akullin para një takimi zyrtar, por nuk e prekëm temën në fjalë derisa filluan të xhiroheshin kamerat.
Princi Harry mezi priste të ndante ndjenjat e tij, pavarësisht shqyrtimit kritik që e ndjek. Si intervistues, edhe unë isha shumë i vetëdijshëm për atë shqyrtim.
I ulur aty, nga afër, kishte shumë për të sqaruar. Ndjeva se ishte e rëndësishme të pyesja pse taksapaguesit duhet të paguanin për sigurinë e tij, pse një ndryshim statusi nuk ishte i justifikuar duke qenë se ai nuk ishte një anëtar i familjes mbretërore në punë dhe pse mbrojtja rast pas rasti e bënte të ndihej në rrezik më të madh. Ai nuk ishte në pozicion mbrojtës ose luftarak, dhe donte t’i adresonte të gjitha këto pika.
Po aq e rëndësishme, ishte t’i jepej hapësirë për të ndarë perspektivën e tij. Sepse çfarëdo që të ndiejë dikush për dukën, ai ngre pyetje interesante për publikun që të reflektojë. BBC
